Hiperdoncja jest zaburzeniem, w którym u człowieka występuje więcej zębów niż powinno. Dodatkowe zęby to problem, który zdecydowanie częściej dotyczy uzębienia stałego. Jakie są jego przyczyny? I w jaki sposób leczy się hiperdoncję?
Przyczyny hiperdoncji
Hiperdoncja jest problemem, który nie zawsze jest diagnozowany od razu. Zdarza się, że podczas wizyty u stomatologa wykonywane jest badanie RTG podczas którego przypadkiem okazuje się, że pacjent posiada więcej zębów. Dlaczego tak się dzieje? Przyczyny mogą mieć podłoże genetyczne lub są efektem m.in. nadmiernej aktywności listewki zębowej. Problem z nadmierną ilością zębów pojawia się głównie w przebiegu chorób, takich jak: dysplazji obojczykowo-czaszkowej, zespół Aperta, zespół Cruzona, zespół Downa, zespół Leoparta, zespół Ehlersa-Dansona czy w rozszczepieniu wargi, wyrostka zębodołowego i podniebienia.
W praktyce hiperdoncja występuje w trzech wariantach. Jako hiperdoncja rzeczywista, która charakteryzuje się tym, że u pacjenta występuje więcej niż powinno zawiązków zębowych. Drugim wariantem jest hiperdoncja rzekoma. W tym wariancie tak naprawdę nie ma dodatkowych zębów, a ich zwiększona ilość wynika z obecności w jamie ustnej przetrwałych zębów mlecznych. O ostatnim wariancie czasem mówi się “trzecie ząbkowanie” i nie ma to nic wspólnego z protetyką. Istotą tego problemu jest fakt, że po usunięciu stałego zęba, w jego miejscu pojawić się może nowy ząb.
Jak leczyć hiperdoncję?
Leczenie hiperdoncji zawsze dobierane jest do indywidualnej sytuacji pacjenta. Lekarz stomatolog ocenia możliwości terapii, a także kondycję i budowę. W przypadku zębów nadliczbowych najczęściej jedynym sposobem jest ich usunięcie, co często nie należy do zadań łatwych. Należy pamiętać, że często konieczne może być także wdrożenie leczenia ortodontycznego.
