RTG jest jedną z metod diagnostyki obrazowej, która z powodzeniem wykorzystywana jest we współczesnej medycynie, w tym także w stomatologii. Pozwala na dokładną diagnostykę, dzięki czemu możliwe jest wdrożenie odpowiedniego i trafnego leczenia.
Do czego wykorzystywana jest diagnostyka rentgenowska w stomatologii?
Promieniowanie rentgenowskie pozwala na diagnostykę zmian występujących w obrębie tkanek twardych. Dzięki temu świetnie sprawdza się np. w przypadku urazów, gdzie lekarz podejrzewa złamania kości. Podobnie w stomatologii, dzięki badaniu RTG możliwe jest ocenienie kości (szczęki i żuchwy), a także zębów. RTG dokładnie prześwietla wybraną przestrzeń, pokazując lekarzowi zakres zmian wymagających interwencji. Dzięki temu dentysta może skuteczniej przygotować się do leczenia.
Rodzaje zdjęć RTG w stomatologii
Warto wiedzieć, że w stomatologii wykorzystywane są różne warianty diagnostyki rentgenowskiej. Podstawowym jest zdjęcie zębowe, zwane także punktowym. Pozwala na wykonanie oceny konkretnego zęba, dzięki czemu świetnie sprawdza się w przypadku leczenia kanałowego.
Innym rodzajem jest zdjęcie ortopantomograficzne, określane w skrócie, jako OPG. Pozwala ono uzyskać bardzo szerokie informacje nie tylko o zębach, tkance kostnej, ale również zatokach szczękowych, a nawet stawach skroniowych. Jest zatem doskonałym narzędziem diagnostycznym, wykorzystywanym we wszystkich dziedzinach - chirurgii, ortodoncji.
W ortodoncji często wykorzystywane jest również zdjęcie cefalometryczne. To bardzo szerokie badanie, które poza zębami i kośćmi żuchwy i szczęki prezentuje całą czaszkę. Podczas badania zawsze wykonywane jest zdjęcie tego samego profilu, aby możliwe było porównywanie postępów terapii. Wykonując badanie cefalometryczne RTG ortodonta ma możliwość wykonania pomiarów - kątów i odległości pomiędzy wybranymi punktami czaszki.
Nie każdy wie, ale w stomatologii bywa wykonywany jeszcze jeden wariant zdjęcia RTG. Jest ono nazywane zdjęciem skrzydłowo-zgryzowym. Nie każdy o nim słyszał, bo w praktyce wykonywane jest ono dość rzadko. Jego istotą jest uwidocznienie koron zębów - górnych i dolnych - jednak bez korzeni czy kości, a obszar, jaki obejmuje dotyczy wyłącznie maksymalnie 3 sąsiadujących zębów.
