Hipodoncja, czyli wrodzony brak zębów, jest problemem poważnym. Żeby sprawdzić czy się z nim zmagamy konieczna będzie wizyta u stomatologa. Dzisiaj dowiedzmy się skąd właściwie bierze się ten problem i jak jest diagnozowany?
Przyczyny hipodoncji
Hipodoncja to zaburzenie, w którym u pacjenta diagnozuje się wrodzony brak zębów od 1 do 6, nie wliczając ósemek. Najczęściej przyczyna hipodoncji ma podłoże genetyczne. Istotą problemu są zaburzenia rozwojowe zębów oraz brak zawiązków zębowych. Są to tzw. zmiany filogenetyczne wynikające z adaptacji czynnościowej związanej ze sposobem odżywiania. Nieprawidłowości związane mogą być też z czynnikami środowiskowymi. Poza niewłaściwym żywieniem, wśród przyczyn wymienia się też choroby somatyczne, z jakimi zmagała się matka w trakcie ciąży, ale wpływ mogą mieć też wybrane grupy leków. Przykładem są tu leki przeciwpadaczkowe.
Znaczenie mają również inne czynniki, w tym urazy. Na rozwój hipodoncji i brak zawiązków zębowych wpływać może sytuacja, gdy matka, szczególnie we wczesnym okresie ciąży poddawana była chemioterapii lub wykonywane były naświetlania wykorzystujące promieniowanie rentgenowskie.
Jak diagnozuje się hipodoncję?
Braki w zębach nazywane mianem hipodoncji wynikają z wrodzonego braku zawiązków zębowych, z których w odpowiednim momencie wykształcają się i wyrastają zęby. Diagnostykę w kierunku hipodoncji prowadzi lekarz stomatolog, który może zlecić pacjentowi wykonanie zdjęcia RTG. Dzięki niemu możliwe jest dokładne ocenienie znajdujących się wewnątrz kości zębów, w tym ich ilości. Potwierdzona hipodoncja wymaga wdrożenia odpowiedniego postępowania. Leczenie wymaga pomocy protetyka. Braku zawiązków zębowych nie da się uzupełnić, jedynym sposobem jest wykonanie uzupełnień protetycznych: mostów lub implantów. Sprawdzą się też protezy częściowe.
Zdarza się, że u niektórych pacjentów obecne są zawiązki zębów mlecznych, brak natomiast stałych. W takiej sytuacji zęby mleczne nie wypadną. Koniecznie trzeba zadbać o właściwe leczenie zapobiegawcze.
